Het Spookhuis en Ubud

Maandag vetrekken we met een taxi naar ons nieuwe adres in de buurt van Ubud. via airbnb hebben we weer een prachtig huis gevonden voor weinig geld. De taxi heeft de grootste moeite om het te vinden en nadat we meerdere keren gevraagd hebben en een onmogelijk weggetje hebben bereden komen we uit bij een huis in the middle of nowhere. Een lieve vrouw en haar zoon, hij heet Wayang, zoals alle eerstgeborene op Bali, heten ons welkom. Het huis ziet redelijk uit het lijkt wat verlaten, maar het zwembad en het uitzicht is fantastisch! Hans belt via de telefoon van Wayan met de eigenaresse die op Sumatra verblijft en onderhandelt nog wat over de prijs. We doen het en besluiten een week te blijven.
Abe en ik gaan samen op de scooter op pad op zoek naar boodschappen en een telefoonkaartje van Bali. We rijden een pittig stuk door de rijstvelden en Abe vindt het HELEMAAL geweldig! Hij heeft zijn eigen helm dit was zijn grote droom. Hij gaat zelfs met zijn helm op naar de wc.
In het dorpje wat we tegen komen is geen westerling te bekennen en met handen en voeten koop ik op hoop van zegen een telefoonkaart...Het kaartje kost ruim een euro dus heel veel verkeerd kan ik er niet aan doen. Abe en ik eten een ijsje bij het minimarketje en struinen nog wat over de plaatselijke markt waar we veel bijkijks hebben. Na ruim 2 uur zijn we weer terug bij het huis. Op de terugweg ben ik bij een guesthouse langsgereden om te informeren of we daar een hapje kunnen eten en dit kan.
Het huis lijkt niet heel geschikt voor onze ondernemende Jurre met alle trappetjes, stopcontacten net boven de vloer en het zwembad.... We eten fantastisch met uitzicht op het rijstveld. De prijs valt duurder uit dan verwacht en ik voel met toch een beetje opgelicht.
In het donker rijden we terug naar ons huis. De kids gaan op bed en wij ook. Het huis is niet erg schoon en er lopen veel spinnen maar we proberen ons erover heen te zetten. Ik slaap onrustig de kids zijn ook vaak wakker.
We zijn allemaal vroeg op en willen op tijd weg met de scooter naar Ubud. Wayan gaat voor ons tanken zodat we in elk geval voldoende benzine hebben. Abe gaat met hem mee op de scooter. Helaas blijkt 1 van beide scooters het niet meer te doen, maar het valt te repareren. We wachten af en kunnen uiteindelijk tegen 10 uur vertrekken richting Ubud. Abe gaat bij mij voorop en jurre op mijn rug in de draagzak. Hans neemt de buggy voor zijn rekening. Na een warme tocht komen we aan in Ubud waar we onze draai nog niet echt kunnen vinden, we zijn er op het heetst van de dag en begrijpen nog niet helemaal waarom mensen dit zo'n geweldige plaats vinden. We zoeken verkoeling in de supermarkt en vertrekken daarna weer richting ons huis. We springen in het zwembad voor verkoeling en stoppen de kids heel erg op tijd in bed. Even tijd samen, want dat hebben we weinig met de kids om ons heen. We merken dat het met Jurre die je geen moment uit het oog kunt verliezen best pittig is.
Die nacht slapen we weer slecht ondanks dat ik zo moe ben kan ik me niet ontspannen in dit huis. Het voelt niet prettig en ik zou toch graag willen verhuizen. Gelukkig heeft Hans de volgende ochtend hetzelfde idee. Hij heeft het na een nacht met onrustige kids dwalend door het huis met een zaklantaarn en uitkijkend voor spinnen ook wel gehad. We vertrekken heel vroeg naar Ubud en gaan op zoek naar een nieuwe plek. We vinden een heerlijk guesthouse in Ubud zelf met een zwembad en schone lakens! Iets duurder dan we zaten. We zaten voor €30 per nacht en nu voor€43. We besluiten ervoor te gaan en vertrekken met de scooters weer naar het huis om de spullen te pakken. De moeder van Wayan speelt met Jurre terwijl ik spullen pak en Hans een taxi regelt zodat we hier weg kunnen. We kunnen niet wachten!
Aan de lieve Wayan en zijn moeder heeft het niet gelegen zij zorgden super voor ons. ik heb het idee dat ze het gezellig vonden dat er weer mensen in het huis waren. We geven hun eten dat wij over hebben en lopen met onze tassen naar de doorgaande weg omdat het taxibusje hier niet kan komen. Wayan en moeder lopen met ons mee en de hond van het huis ook.
Ze zwaaien ons uit tot we weg zijn, wat ben ik blij dat we weg zijn uit dit spookhuis!
Wanneer we in het zwembad zitten en een biertje uit het koelkastje uit de kamer halen kan ik mijn geluk niet op, ik voel hoe ik ontspan. We slapen met de kids op de kamer. Ik vind het wel fijn ze weer lekker dichtbij te hebben. Ze slapen de hele nacht door en wij ook!
We staan uitgerust op. Na het ontbijt vertrekken we naar een museum met schilderijen van plaatselijke schilders. Onderweg kopen we 1 shirt voor Abe en 2 voor Hans. Onze voorraad dunt flink uit met alle verhuizingen. We zijn tot nu toe kwijtgeraakt:
1 shirt van mij
1 hemdje en hoedje van Jurre
Speciale badgel van Jurrevoor zijn eczeem
En nog wel het ergste SNUF van Abe. Zijn dierbare knuffel. Hij was 'm al eens kwijtgeraakt toen hij mee was op school naar het AMC op excursie en vond hij hem na een week terug bij de opvang. Ik was toen al bijna in staat om het AMC te bellen omdat ik het zo erg vond. Abe leek er minder moeite mee te hebben. Ook nu vind ik het het ergste dat hij er niet meer is...we hebben zoveel met hem meegemaakt en hij kwam altijd weer terug. Hij was een onderdeel van ons gezin...Abe daarentegen heeft erg gelukkig geen moeite mee. Praat nooit over hem en slaapt prima met Apie die nu nog over is. Denk toch dat het gemis van Snuf bij mij ligt.
We bezoeken het museum en op de schilderijen worden figuren uitgebeeld en we vertellen aan Abe de 'sprookjes' die erbij horen. Er wordt gesproken over demonen en de onderwereld en broers die met elkaar vechten om een vrouw. Het doet ook wel denken aan de schilderijen die over bijbelse verhalen gaan. Abe vindt het machig interessant en Jurre kruipt door het museum.
Dat Abe veel heeft opgepikt blijkt s avonds wanneer we naar een Balinese dansvoorstelling gaan genoemd Kecak. Hierin komen dezelfde figuren terug en Abe herkent ze allemaal en noemt ze zelfs bij naam. Educatie geslaagd! Abe spreekt al een paar woorden Engels en vraagt aan iedereen hoe ze heten en hoe oud ze zijn net als in NL.
Donderdag worden we vroeg opgehaald met een busje om een fietstour door de rijstvelden te gaan maken. We pikken nog 3 andere mensen op. We bezoeken eerst een koffieplantage en gaan dan door naar het restaurant voor het ontbijt. We eten rijst en noodles als ontbijt met een fantastisch uitzicht op Mount Batur een vulkaan die voor het laatst heeft gewerkt in 1994. Indrukwekkend! Op de moutainbike gaan we bijna alleen downhill wat heerlijk is en ook soms een beetje eng met Jurre achterop. Gelukkig dragen we allemaal een helm. Jurre doet zelfs een dutje achterop. Het laatste stuk moeten we nog even flink klimmen en dan zijn we alweer toe aan de lunch. Wederom fatastisch eten met rijst, noedels, boontjes, spinazie, vis, tofu, tempe en kip. Voor vegetariers zoals ik voldoende keuze. Er wordt weinig vlees gegeten in Bali vertelt onze gids omdat het zo duur is.
Na de lunch gaan we met het busje weer naar Ubud. We drinken een heerlijke koffie in een plaatselijk tentje en springen weer in het zwembad bij thuiskomst. Abe doet veel bommetje en zegt tegen Hans: ik leer het je voor!
Na het zwemmen ga ik voor een heerlijke massage de straat op en Hans doet een dutje met de kids. De afwisseling om even een beetje tijd te creeeren voor jezelf bevalt ons goed. Er is geen creche of school waar de kids even naar toe kunnen en de continue aandacht die zij vragen vergt veel van ons.
vandaag mocht ik na het ontbijt even 'de stad' in om ff te shoppen, ik heb wat weinig kleren meegenomen in de veronderstelling dat ik hier wel wat ging kopen dus dit moet dan ook gebeuren! Heerlijk slenter ik door de straat en slaag goed met een korte broek, 2 shirts en een jurkje. Wat kan een mens zich blij voelen met nieuwe kleren! Ik drink ergens rustig een kopje en ga dan weer terug naar het guesthouse waar de kids in het zwembad liggen met Hans. We spreken Saskia regelmatig via de app. Zij zit nu in Singapore en komt a.s. zondag aan in Bali. Ze komt in ieder geval een nachtje bij ons logeren. Van Abe mag ze in elk geval bij hem in bed en het aftellen is voor hem begonnen. Vanochtend aan het ontbijt zei hij: nog 3 nachtjes....